آسمان ، ستاره ، عشق

بسم رب الـشهدا و صدیقیین

 

آسمان بر زیباییش می بالید 

آسمان مادامی که بعضی زمینیان را ندیده بود فکر می کرد بهترین است 

آسمان هر روز در آینه ی کهکشان قربان صدقه ی خودش می رفت

آسمان هر روز روسری ِ آبی رنگ ِ خود را روی سرش مرتب می کرد

آسمان هر روز ... 

آسمان هر روز دستی بر پیراهن خود می کشد ،

نقش نقش ِ پولکی ِ ستاره ها را می شمرد ؛

موهایشان را شانه می کرد ،

برایشان لالایی می خواند و آنقدر سرگرمشان می شد که همانجا روی دامنش خواب ، او را می برد ...

کم کم تاریک می شد

و

این تنها برق ِ پولک ِ آن ها بود که اطراف ِ قرص ِ ماه ِ دکمه اش خود نمایی می کرد ...

گاه گاه آسمان آنقدر از دکمه ی پیراهنش غافل می شد و غرق این نقش نگار بود ؛ آنقدر حواسش به ستاره ها بود که آن را نیمه می بست و می شد ؛

هلال

 

شب شد ؛

نسیمی وزید و چند ستاره بر زمین افتاد

ستاره ها خاکی شدند 

 

صبح که آسمان چشم بروی دامنش باز کرد ، جای چند ستاره خالی بود ...

ردی از آنان نبود

کهکشان را گشت ،

روسریش را تکاند و طوفانی به پا کرد 

در همین گشتن ها ؛ 

نگاه آسمان به زمین افتاد

 

از آن روز آسمان هر روز می بارید ...

 

 

تا آنکه دست خدا ... 

 

از آسمان فرستاده بودشان تا ماموریتشان را انجام دهند و باز به دامان ِ آسمان باز گردند 

تا عاشق کنند

تا عاشق شوند

تا عاشقی کنن

تا بشوند آینه ی عشق خدا

 تا ... 

 

آن ها را از زمین چید

 

حال آسمان بیشتر به خود می بالد 

که پولک های پیراهنش سرخند 

تبرک ِ خاکند ...

خاک ِ عشق 

کربلایی اند

و این میان 

نگاه زمینیان است که روزی چند بار آنان را طلب می کند

این بار دل ِ زمینیان هم ، عاشق ِ این ستاره هایی خاکی شده بود ...

 

ــــــــ

+ دلنوشت 

+ پ.ن : اگر طراح خوبی بودم حتما طرحی که تو ذهنم بود رو طرح می زدم و می زاشتمش ... 

کلمات کلیدی :