غم انگیز تر هم می شود وقتی ما همه میدانیم تمام انسان ها دارند تمارض به خوب بودن می کنند و هربار که ازشان میپرسی خوبی ، با اشک حلقه شده در چشم و صدایی لرزان می گویند خوبم و تو دل خوش می کنی به همان خوبم در حالی که میدانی خوب نیست ! یقین داری .. ما هم یکی از همان آدم هایی هستیم که خوبیم در عالم خوب نبودن ! آدم وقتی به آنجا برسد یعنی به یک جایی که دیگر نیاز نداشته باشد کسی باشد تا حرفش را بشنود و بفهمد که با خودش می تواند بیشتر از دو کلمه حرف بزند  ، وقتی می پرسد خوبی و جواب بشنود خوبم ، خودش را در آغوش می کشد که به من دروغ نگو ! تو خوب نیستی و من هم می دانم ، آدم به آنجا که برسد بهتر حرف خودش را که هیچ ، حرف دلشکستگان را می فهمد .

اشکال ما اینجاست همه دنبال شنیده شدن هستیم و هیچ کداممان حاضر نیستیم گوشی باشیم برای دیگری و وقتی هم که یکی یک گوش را می خرد و بابت هر ساعت حرف دلش پول کلانی می دهد دیوانه خطابش می کنیم و وقتی هم که می نشیند آرام دست می کشد بر سر بامبو و برایش اشک آب ِ گلدان می کند می گوییم ...

تنهایی بد دردی است ، همیشه ... و وقتی که تنهایی برایت شیرین می شود ، بدان که به آن عادت کرده ای و وقتی آدم به دردی عادت کند یعنی درمانی نیست که مجبوری بسازی و زندگی کنی با او که حتی گاهی تنهایی برایت شیرین می شود ،‌با او سر یک سفره می نشینی ، با او حرف میزنی ، فیلم میبینی و خلاصه می شود تمام زندگی ات ...

ببخشید از این همه وراجی 

دل ِ پری بوده و هست !