.......

هو الرحمن الرحیم

درست مثل ِ اینکه من وسط ِ آغوش ِ سیاه ِ این نیمه شب ؛ ناگهان هوس ِ شیرموز کنم

طعمش بپیچد در دهانم ؛

در گلویم روان شود

یخ ها درش شناور باشند ... 

خنکایش سردرد برایم بیاورد ، درد شیرین ... 

هوس کرده ام تو کنارم باشی !

دست هایت بپیچد لای مو هایم 

جهان ِ آشفته گیسویم را بتاباند به هم ... 

برایم قصه بخواند ..

از همان بی غصه های مادر بزرگ ... 

همانقدر ممکن ؛ همانقدر بعید ... 

و همانقدر گوارا و شیرین !

ـــ

+ دلنوشت ( استفاده با ذکر نام گل نرگس )