اندوهناک ...

بسم الله الرحمن الرحیم

- من من 

- پاس بده !

- هلدا

- می گیرمش ... 

- ساجده ... 

- ساعد بزن ...

- آیدا ...

- بگیرش ... 

ورزش بیش از آنکه برای من شادی بخش و روح بخش و ضد افسردگی باشد , حزن انگیز و اشک آور و اندوه بار است ... 

ورزش بیش از آنکه خنده آورد ,

چهره ام را در هم می فشارد

آن هنگام که لرزش دست هایم هنگام پاس های نیمه کاره ای که نمی توانستم تمامشان کنم , تجدیدی بود بر خاطرات گذشته ... همان روز هایی که به فینال مسابقات رسیدیم و مرحله ی نهایی ... 

صدای بچه های گروه در گوشم می پیچید ...

پاس ها را مدام رد می کردم ...

نیمه کاره 

نیمه تمام ...

توپ بر عینکم خورد ...

کم کم خودم را از زمین عقب کشیدم

از ابتدای زمین آرام آرام تا خارج آن و بیرون آن ...

بار ها عذرخواهی کردم 

بار ها خواستم تا خارج شوم

بار ها گفتم

بار ها عذر خواستم

بار ها ...

اما هر بار به نشنیدن زدند و نگهم داشتند تا صدای صوت و دست های بلند شده بر آسمان به نشانه ی اتمام کار ...

تمام مدت در فکر  فرو رفته بودم

در روز های قبل ..

در شادی ها ...

در ضعف امروز ...

در ناتوانی ها ...

در ...

__

برای دو دختری که یکی دست و دیگری استخوان زیر چشمشان در بازی آسیب شدید دید , دعا کنید ... 

#س_شیرین_فرد