معامله با زن جماعت !

هوالرحمن

گفت : با زن جماعت نباید معامله کرد ! اصلا نمی شود معامله کرد !

من می دانم زن بودن چه درد بزرگی است که حتی اگر سند به نام تو باشد و قانون در طرف تو بایستد ، قانون نانوشته ی همه مقبولی هست که می گوید با این وجود ، تو صاحب آن مال نیستی ... 

حتی اگر خودت کار کرده باشی ! هدیه باشد یا هر حتی دیگری ... 

ما سیصد کیلومتر را شبانه گز کرده بودم که بیعانه دهیم و قولنامه کنیم . برادرم عصبی شد . پدرم عصبی شد . من اما خوب آن زن را درک می کردم ... ، درک می کنم ... 

ما زن ها تا آخرین قوای وجودمان برای نگه داشتن مالمان می جنگیم اما یکجا همان زن ، شرمنده ی نگاه پرسش برانگیز پسرش به کبودی صورتش خواهد شد ، مغلوب درد های شبانه و قهر و داد و بیداد ، اگر نشود یقینا بار ها در کنایه و طعنه ها شکسته است . خرد شده است . شاید بگویید باید ایستادگی کنید اما نه ... جان ما تا یک جایی جان دارد . از آن به بعد هیچ چیز جز نفس راحتی که نیست ، مهم نخواهد بود . سر انجام می گوییم باشد ! می فروشم ...

ما برای خرید خانه ای دو کوچه بالاتر ، غر و لند های زن را چه به رانندگی ، بیمارستان فرزندمان ، بدهی ، اصلا چه معنی دارد زمین به نام زن باشد و هزار چیز دیگر از خودمان می گذریم و در نهایت ؟! 

حتی اگر اعتراض کنیم مرد ها می گویند ؛ نمی شود که ! من هر روز می روم و می آیم ، چرا من ماشین بفروشم ؟! ... 

انگار ما درختیم ...

پشتوانه ی زندگی است ! چرا خانه " ام " را بفروشم ...

انگار شب بیداری و تنهایی و از لذایذ و خواسته هامان گذشتن ، زندگی ِ ما نبود و فقط زندگی او بود ...

بگذریم 

که حرف بسیار است 

#ساجده_شیرین_فرد

بازگشت

چند مدتی است سراغت نیامده ام ...

چرا دوی نیمه شب باید دلم هوایی ات شود ، کودک ده ساله ی من ... ؟! 

بازگشت به دوران وبلاگ نویسی ؟! نمیدانم ! 

سندرم سروتونین

 هوالرحمن

داشتم در مورد سندرم سروتونین می خوندم . چیزی که دیروز در موردش با یک متخصص صحبت می کردم و داشت برام روش جایگزینی دارو های دوز بالایی که به این ماده مربوطند رو توضیح می داد . غالبا سروتونین رو به هورمون شادی و نشاط و کمبودش رو به افسردگی می شناسند ! 

داشتم به اوج ِ غمی فکر می کردم که درد گرفته باشه و این دقیقا همون افسرده ای بود که مدت ها از شدت افسردگی به فکر جدی خودکشی بود و سندرم سروتونین گرفته بود اما درمان نشده بود ، حتی ذره ای از افسردگیش کم نشده بود ... این یعنی غمی که درد گرفته باشه ! 

خود افسردگی یه درده

سندرم سروتونین درد دیگه 

داشتم فکر می کردم وقتی تو سندرم سروتونین ، عملا با این ماده مسموم میشی یعنی کمبودی نیست

و وقتی علایم ماژور دپرشن هنوز به همون شدت پا برجا هستند یعنی ته نا امیدی ! 

یعنی دارو افاقه نکرده

یعنی ....

#ساجده_شیرین_فرد 

و چقدر حرف و چقدر سوال !

و همه این گفت و شنود ها با چاشنی ادبیات از ذهن منی است که هنوز آگاهی کافی درموردش ندارم و صرفا با ادبیات خواستم ذهنم را خالی کنم ! مسلما هرکدام دلایلی دارند و درمان هایی اما این متن خودش صرفا آرایه ای است تحت عنوان دلیلی شاعرانه و غالبا غیر واقعی برای پدیده ها

برادرم یک موسیقی دان است

هوالرحمن

برادرم یک موسیقی دان است . نزدیک چهل سال دارد و سه چهارم عمرش در نت و ساز و آواز گذشته . او بر هر نوع سازی مسلط و سوار است اما ساز تخصصی اش پیانو ، کلارینت و ساکسیفون است . فاصله سنی من با او زیاد است ، چیزی حدود بیست سال ! برادرم یک موسیقی دان است و من تازه چهار سال است که آهنگ گوش می دهم ! از چهارسال قبل شروع شد ، تا پیش از آن اصلا آهنگ گوش نمی کردم ، چه با کلام چه بی کلام ... تصمیم خودم بود و بخاطر عقاید مذهبی نبود . تا چهار سال پیش آنقدر مشغول زندگی ِ به هم گره خورده بودم که ترجیح می دادم بنشینم در سکوت کامل ، پرده ها را بکشم و به همهمه ی درونم گوش کنم . همه چیز از سر و کول هم بالا برود و من نگاه کنم . گاهی از فرط کلافگی فریاد بکشم " بسه دیگه " و با دست هایی که روی گوش هایم فشارشان می دادم سرم را توی بالشت فرو کنم و فریاد بکشم یا گاهی از فرط استیصال زانو هایم را بغل کنم و بیش از پیش ، بی پناه به کنج تاریک کز کنم . کاش لااقل وقتی گوش هایم را می گرفتم از صدا کم می شد اما صدا ، منشا بیرونی نداشت که بیاید و بپیچد به پیچ و خم گوش و راهش تا صماخ پیدا کند . منشا صدا هرچه بود درونم بود . نه منبعش می دانستم و نه اینکه چطور می شنوم ! از کجا می شنوم . صدا یا باید از فرستنده قطع می شد یا از گیرنده ! کاش لااقل گوش هایم خون می آمدند ! کاش دردی ، نمودی داشت . من درد می کشیدم و هر روز فرسوده تر می شدم تا آنکه چهارسال پیش وقتی هنوز کلاس های گواهینامه ام تمام نشده بود ، ماشین ِ اولم آمد . دست دوم بود تا به عقیده ی پدرم بکوبم به در و دیوار و دلم نسوزد و رانندگی را خوب بلد شوم . ضبطش از آن هایی بود که کاست می خورد ! در نوع خودش عتیقه ای حساب می شد ، برایم مهم نبود ! شاید حتی جذاب هم بود لمس ِ شروع رشد تکنولوژی ! اما بابا برایش مهم بود . درست است که ماشین دست دوم است اما همه چیز باید بهترین باشد . پس یک ضبط سونی ِ خوب انداخت روی ماشین ! آشنایی من با آوا از آنجا شکل گرفت . آهنگ هایی که به دلم می نشست یا در فلش می ریختم یا در گوشی و بعد به ضبط فرمان پخششان می دادم . کم کم یاد گرفتم گوش کردن آهنگ با بلندترین صدا و گاها فریاد کشیدنم با فراز و فرود هایش ، یکی از راه هایی است که هیاهوی درونم را فراموش کنم . ماشینم شد اتاقک تنهایی ، فقط آنجا آهنگ گوش می کردم و سعی می کردم بیشتر اوقات در حال رانندگی یا در ماشینم باشم . محرم بود ، گریه هایم بسیار دیده بود . گذشت تا اپل از ایرپاد در کنفرانسش رونمایی کرد و بلافاصله پس از وروودش به ایران ، من یکی هدیه گرفتم . اولش به نظر هدیه ی مسخره ای بود ! من و ایرپاد ؟! هندزفری ام را به زور فقط مواقع مکالمه تلفنی استفاده می کردم اما بعدتر ها دیدم چه متاعی است ! دست و پا گیری سیم را ندارد ! حالا جای ماشینم در اتاقم با بلندترین صدا آوا ها را گوش می کردم ، گاه میباریدم و گاه می رقصیدم . با خواننده ها آشنایی نداشتم ، در پلی لیست من علیرضا قربانی نشسته بود کنار پینک فلوید که داشت با بغل دستی هاش ، مسیح و آرش حرف می زد . روبرویشان همایون شجریان نگاهشان می کرد و از کنار ، بیلی آیلیش و سیاه و دنیا ، استاد را می آزردند . آن وسط ها یک سکرت گاردن و کمی از سمفونی های بتهون و مرثیه ی یک رویا هم پیدا می شد . همیشه ی خدا مهدی پلی لیستم را مسخره می کرد. به خصوص از وقتی که برای اولین بار ادل را شنیدم و با ذوق به مهدی گفتم این عادله چقدر خوب می خواند !

من با نت و ساز و آواز بیگانه بودم در حالیکه نزدیکترین هم خونم ، با آن ها آمیخته بود . زمان گذشت و برادربزرگم قصد جابجایی آموزشگاهش را کرد . حالا کار من و مهدی شده بود رفتن به آموزشگاه و آوردن دانه دانه ی ساز ها . به قول مادرم ؛ علیرضا هرچیزی را که حتی کوچکترین پتانسیلی برای تولید صدا از خودش داشت در کنارش جمع کرده بود . مجموعه ی علی بی نظیر بود . من ساز نمی شناختم اما میدانستم با چه وسواسی از کشور های مختلف ساز هایش را سفارش می دهد و می آورند . همه نوع سازی داشت ! از سنتی ایرانی تا سنتی ِ کشور های اروپایی و حتی ساز های بومی قوم های مختلف . گیتار الکتریک و ساز های دیجیتال هم بودند ، جز و سنج و طبل و دمام و ساز های سنتی اقوام ایرانی هم بود ! زمانی جالب تر می شد که از همه ی ساز ها به تعداد هنر جویانش یا به تعدادی که برای اداره ی کلاس کافی باشد ، داشت . ساز ها به خانه ی ما منتقل شدند ، کاور هایشان سفت و محکم به سان جعبه ی جواهرات بود . هربار که می رفتیم ساز بیاوریم علی دوباره تاکید موکد می کرد که عروس میبریم مبادا آب در دلش تکان بخورد ! تمام جانش این ساز ها بودند ...

طولی نکشید که خانه ی ما پر از ساز شد ! سه تا پیانو در سالن بودند ، فاطمه که آمده بود به دیدنم بی سلام گفت " قوز نکن ! " نگاهش کردم ، فکر کردم پتانسیل مادرانگی اش دارد بروز می کند که با خنده ادامه داد " پیانو بلد نیستم بزنم اما همینقد ازش میدونم که نباید قوز کنی " از آن به بعد گاه و بیگاه بهم می گفتیم قوز نکن و بلند بلند می خندیدیم !

بیکار که می شدم ساز ها را نگاه می کردم ، می شمردم ، تصور می کردم ! علی آنقدر رویشان حساس بود که کسی جرات دست زدن نداشت . من جنس چوب نمیشناختم اما چوبی که روزی سرسبزی را شکوفه می کرد حالا اینجا داشت جوانه ی دو رِ می فا سل لا سی اش را به خاک نمایش می داد . نگاه ِ غرور و عظمت چوب هایی که با غرور تار های ویولن سل را به دست گرفته اند ، مرا مجذوب می کرد . هر شب علی کاور یک ساز را باز می کرد و شروع به نواختن می کرد ، دستی به سر و رویشان می کشید و به نوبت نازشان خریده و به ندای حرفهاشان گوش می داد . شب هایی را که پیانو می زد بیشتر از همه دوست داشتم ، کم کم یواشکی فیلم می گرفتم ، صدایش را ضبط می کردم و بار ها گوش می کردم . علی دلشکسته بود ، می شد در نوای غم ملموس ساز هایش حتی وقتی شش و هشت می زد غرق شد . آنجا تازه تازه فهمیدم موسیقی مثل قند در چای ، حل می شود ! می آید به تلخی فنجان دلت و نم نم آن را شیرین می کند . آنجا کم کم حس کردم چیزی از جنس شیفتگی دارد در من شکل می گیرد . یک روز وقتی بابا که آمد بی مقدمه گفتم می خواهم پیانو یاد بگیرم !  دستم را گرفت نشاند پشت پیانوی دست ساز ِ تمام چوب علی ! ترسیدم ! درش را باز کرد و گفت بزن ... 

گفتم بلد نیستم ! گفت دست هایت را بی هدف تکان بده ، پشت سرم استاد ، به او تکیه کرده بودم و آوا هایی در هم می نواختم که دست هایش جلو آمدند ! او هم بلد بود ! کمی برایم نواخت و بعد مرا با کلید هایی که حتی نمی شناختمشان تنها گذاشت ! گذاشت تا با آن خلوت کنم ... 

دستم گیر کرده بود روی سه کلید ! یک ریتم خاص ... هی می نواختم و انگار چیزی در من تکان می خورد . نمی دانستم چیست ! تکرار می کردم .... حس شیرین لطافت نسیم بود یا موج دریا نمی دانم ! گویی برگهای خشکیده از تنم فرو می افتاد و سبزی ، نمایان تر می شد . نواختم ... 

لمس کلید ها به سان لمس مو های مشکی ِ بلند ِ حالت دار ِ دخترکی شیرین زبان ، حسی ناب داشت ! مثل لمس گلبرگ ! همیشه ی خدا فکر می کردم خدا اگر دختری به من داد ، می گذارم مو هایش ببند شود و بعد که دارم میبافمشان ، مدام در اسمش پرواز می کنم ؛ غزل ! نام او همیشه برایم غزل بود . 

حالا موهای غزل باز مانده بود و چنان شاه بیت زندگی ام با موهای باز در برابرم می چرخید و می رقصید ! زندگی برایم شکل دیگری گرفت ... 

مصمم تر شدم تا پیانو یاد بگیرم ، هر ساز مثل هر زن ، شخصیت داشت ! مرموزی دلنشین که تو عشق می کردی با لحظه لحظه های رمزگشایی . وقار و متانت ، غروری نه از سر کبر بلکه چنان آفتاب از سر بخشندگی ! مصمم تر شدم پیانو یاد بگیرم تا غزل را بیشتر ببینم ... 

حس می کردم غزل ، دختر آینده ام نبود که این چنین از قدم هایش غمی آمیخته به شادابی و نشاط می چکید ، گوییا غزل ، تجلی دیگیری از ساجده ، خود من بودم ! 

منی که حوصله کرده بودم و موهایم را شانه زده بودم ، یک شاخه یاس سفید گوشه ی خرمن مشکی بلند گذاشته بودم و برخلاف همیشه که موهایم را جمع می کردم بالای سرم تا نه خودم ببینمشان نه دیگری ، بازشان گذاشته بودم . انگار نفس می کشیدند . در هم می تنیدند ، می رقصیدند ...

بابا همیشه حرص می خورد وقتی موهایم را می دید انگار که دختر دار شده بود تا مو هایش باز باشد ! 

گوشم به ساز های دیگر تیزتر شد ! چطور مردی چنین لطیف می نواخت ؟! علی ساز دلشکستگی می زد ... 

مهر سه تار و دف ، هم کم کم بیشتر به دلم نشست ! 

دف ، دست های ظریف زنی میان سال و رنج دیده بود که رگ های برجسته اش با کمی تناژ سبزرنگ میان دست هایی گندمگون و انگشت هایی کشیده و زنانه با لاکی قرمز رنگ  ، شیطنت دخترکی بازیگوش که موهایش خرگوشی بسته بود را می نواخت . انگار حلقه های گوشش به پوسته ی روح می خورد و صدا می کرد . 

دف ، زنی میانسال با گونه هایی گل انداخته بود که چادری سپید به سر کشیده و سپیدی چادری ، گلگون شده به دروازه ی روح می زد ! چیزی شبیه قاشق زنی ِ سور ِ چهارشنبه آخر سال ! منتظر بود تا بگشاییم که به ظرافت و شیطنت بگوید منم ! 

دف ، همان دختری بود با چشم های غمگین و بی رمق که سعی می کرد بخندد ! دف ، دریا بود و دریا نام دختری از من است که میان آب هایش ماهی قرمزی کوچک ، بوسه می زند تمام تنش را به ستایش و او نمی داند تا چقدر دوست داشتنی و بزرگ است . 

سه تار شبیه دختر ارشدم ، لیلی بود . شاید بهتر باشد بگویم سه تار ، لیلی ِ درون ساجده بود .

دختری که به انتظار ِ عشق دیرین ِ در خفای حیا و نجابت مانده ، تمام خواستگار ها را رد می کند تا پسرک سرباز ، از رخت رزم رها شود . لیلی ، عاشق است ! عاشق پسری لاغر و قد بلند که چند ماهی از سرباز شدنش نگذشته بود که جنگی اعلام رسمی شد . دل لیلی می تپد هر آن که بمبارانی ، عملیاتی ، اعلام می شود . پس از آنکه نگران ،  نام های شهدا و جانبازان و مفقودین را هر روز  به دقت می خواند ، تسبیح ادای نذرش را به دست می گیرد و آرام زمزمه می کند شکرانه ی زنده بودن پسرک را . کمی فالله خیر حافظا می خواند و هر روز می دهد به دست نسیم تا حرز تن جوان کند . لیلی عاشق است . صدایی نازک و نرم دارد . گمان می کند عشقش به خوبی پنهان کرده لکن عشق پنهان شدنی نیست ! لااقل برای من ِ مادر که از چشم های دخترکانم می خوانم نگفته ها را ... 

صدای لیلی زنانه و پخته است ، نرم با آرامش می آید دست می کشد روی شانه ات. نوازشت می کند . آنقدر صدایش آرامبخش است که گویی چون مخدری ترکش ناممکن !

لیلی عاشق است ، می سوزد و بی صدا می گدازد . لیلی محرم است ! میتوانی در آغوشش بباری و او بگوید خیسی پیراهنش از شستن ظرف های ظهر کنار حوض است ! 

اینجا هربار که علی می نواخت ، هربار که هاجر زنگ میزد و برایم ویولن می زد ، هربار که نوایی را پلی می کردم ، هربار که هر نوایی در سرم طنین انداز می شد ، گویی چیزی از درون ساجده در مقابلش می نشست ... 

دخترکانی که همه من بودم ! عاشق ، شیدا ، مغرور ، شاداب ، نگران یا ...

گوش هایم تیز شده بود ، منتظر فرصتی بودم تا خودم را میان نوا رها کنم . چنان پرواز ، باد خنک بزند به زیر بال هایم و اوج بگیرم ... 

کم کم از دیدن ساز تنها یا فقط شنیدن فاصله گرفتم ! دوست داشتم رقص دست ها را ببینم و ملودی این موزون را بشنوم . دیدن ساز هایی که نواخته می شد برایم از همه جذاب تر شد ، پر حرف تر ... 

تا آنکه شبی ، شبی که دلم از وطن گرفته بود کلیپ کوتاهی از سوار شدن صدای روح نواز زنی بر مخلوط آوا های ساز های مختلف دیدم . نمیشناختمش ! " سرزمین من خسته خسته از جفایی ، سر زمین من دردمند بی دوایی ، سرزمین من .... " می خواند . صدایش چنان سوارکاری ماهر با ظرافت و قدرتی زنانه ، بر اسب ترکمان ِ زیبای ساز و آوا می تاخت . به آوا ها ، جان می داد ! یال های اسب و مو های زن چنان بیدی مجنون به آسمان رهایی می کردند و باد دست تبرک می کشید به هر تارش  ...

نمی شد از این خلقت بدیع بگذرم ، پی اش گرفتم . نامش دریا بود ، دادور . چند قطعه از او گوش کردم اما کافی نبود ! من باید این عاشقانه می دیدم ... 

صلابتش به خواندن ، شیطنتی دخترانه ، دست هایی که تن ساز می نواختند و حیرت ... 

حیرت ، حیرت ... 

هیچ گاه این چنین روح در برابر چشمانم به پرواز در نیامده بود . 

حالا می فهمم ! ساز ، زن است و شخصیتی زنانه دارد . اگر خواننده هم زن باشد ، می شود همدستی ِ زن ها که گرد شیدایی آنچنان بر زمین پراکنده خواهد شد که دیگر کس نمی ماند تا نان بپزد ، لباس بدوزد ، نقاشی کند ، طبابت و پرستاری کند ، قضاوت کند یا ... 

جهان از حرکت باز خواهد ایستاد به شیدایی ...

  ____

#ساجده_شیرین_فرد

اگر مایل به دنبال کردنم بودید ، این روز ها بیشتر در اینستاگرام با آیدی s_shirinfard حضور دارم . 

کار های نکرده

هوالرحمن الرحیم

من گل خیلی دوست دارم . من گل خیلی خیلی دوست دارم و این سوال دایما در من شکل میگیره ، بزرگ میشه ، قد میکشه و روم سایه میندازه که چرا بعد از مرگ آدم ها گل میبرن ؟!

یه تیوری ، قدیمی ها دارند بر اساس رایحه درمانی که گل ، بازمانده ها رو آرامش میده اما از نظر من ، بیشترین نیاز رو به اون گل ها رو خود کسی داره که توی اون تابوت آرووم خوابیده . 

نه الان که خوابیده ، وقتی زنده بود . چرا وقتی آدم ها زنده هستند براشون گل نمی بریم ... ؟! البته الانم که خوابیده نیاز داره ! تا راحت تر بخوابه ، به آرامش بازمانده ها ... 

میگن رایحه مغز رو گرم میکنه ...

با این سوال ها و جمله ها تا امروز سر کردم . مرگ مهسا اکبری توی تصادف ، این سوالات رو شدت داد تا اینکه امروز ، گلدون صورتی رنگ ِ گلی رو دیدم که شکوفه کرده بود . با وجود تمام بی اهمیتی هام بهش ، درد کشیدن هام ، روزهایی که حتی ساجده رو از خاطر برده بودم چه برسه به گلدونش ، باز ، سخت ایستاده بود و گل داده بود .  پرتو و ریحان برای جشن رونمایی کتاب های اولم آورده بودنش . ده ِده ِ نود و هشت . 

یاد اون روز افتادم . یاد کلی سبد گل ، کلی دسته گل ، کیک و شیرینی و گل و گل و گل . تا دو هفته تمام اتاقم رایحه ی گل داشت ، حال خوب داشت ، خاطره عکس گرفتن ها و دوندگی ها رو داشت ، خاطره ی اون بغل سفت هاجر رو داشت . روی میزم گل بود ، کنار آینم گل بود ، کنار در اتاق گل بود ، توی کتابخونم گل بود . همه جا گل بود و گل بود و گل بود . جا برای حال بد نبود . 

سوالم جواب گرفت . مردم برای بازمانده ها گل نمیبرن . من مطمینم فلسفه ی این گل ها ، چیزی که هیچ وقت هیچ کس بازگوش نکرده و تبدیل به یک عادت و رسم بی دلیل شده ، به ختم ِ تمام موفقیت ها و قدم هاییه که اگر اون فرد در این دنیا بود می تونست برداره . به احترام تمام قدم هایی که می تونست برداره . دنیا الان از داشتن یک پتانسیل بالقوه ای که بالفعل نشده بود محروم شده و حق داره عزادار تمام قدم هایی باشه که مقدر شده بود این شخص در این دنیا برداره و به هر دلیلی برنداشته بود . این اقدامات ، این کتاب هایی که قرار بود نوشته بشن ، مقاله هایی که قرار بود چاپ بشن ، عکس هایی که قرار بود گرفته بشن ، نقاشی هایی که قرار بود کشیده بشن ... این ها همون رز ها و نرگس و داوودی هایی هستند که عزادار شدند و حالا به احترام رفتن برای همیشه ی کتاب های نوشته نشده و مقاله های چاپ نشده و عکس های گرفته نشده و نقاشی های کشیده نشده و ... گلایل و مریم شدند .

آره ! ما به دنیا بدهکاریم و وقتی بریم دنیا عزادار میشه . چون انجام یک سری کار ها به نام ما ثبت شده و هیچ کس جز ما نیست که بتونه انجامشون بده یا حتی مقدر باشه و وظیفش باشه . موقعی که خدا خاک و آب ما رو قاطی کرد و نقش داد ، بخش بخش دنیایی که قرار بود ساخته بشه رو تیکه تیکه درون خاک هامون جا گذاشت . با رفتن ما ، اون تیکه ی پازل ، ساخته نشده و گذاشته نشده میره و دنیا نیمه میمونه . پس ما مدیونیم . به بودنمون و من مطمینم سوال اول شب اول قبر که این حد ، هولناک تصویر شده ، کار هاییه که نکردیم و قرار بود تا بکنیم . درون هر کدوم ما دانه هایی است که وظیفه ی جوانه کردن و مراقبت و رشد دادنشون با ماست تا سایه شون رو بندازیم رو سر تموم آدم های این دنیا ، تموم کاینات . به هر کدوم از ما تعدادی از این درخت ها سپرده شده تا کم کم از سوز آفتاب دنیا و عطشش بگیریم . ما مسیولیم و موظف ، به جنگیدن . به تلاش کردن ، به ساختن ...  

این گل ها ، گل های عزادار تمام کار های نکرده ای هستند که ما به زیر خاک بردیمشون . 

همین ...

#ساجده_شیرین_فرد

+ آه که چقدر حرف برای گفتن دارم :) ! 

هشت تا از قصه های دنیا

هوالرحمن الرحیم

دیشب به وکیل انتشارات پیام دادم . کسی که اولین مکالمات ما و ایمیل هامون با هم شکل گرفت و بعد تبدیل به یک قرارداد سه ساله شد . گله کردم ! دیشب ویس های هشت دقیقه ای ، یازده دقیقه ای و .. همینطور بین ما رد و بدل می شد . از خودم گفتم ! از ساجده ! از دختری که خدا نطفه ی چیزی رو درونش شکل داده بود و او به دنبال بستر رشد و شکوفایی تک تک انتشارات ها و آژانس های ادبی رو بررسی کرده بود و رسیده بود به اینجا . از اینکه کم سن بودنش ، دختر بودنش ، کم تجربه بودنش ، از اینکه این نگاه ها بهش بود و اینجا این ها رو حس نکرد . با آغوش باز پذیراییش کردید . از اینکه ساجده ، محمود دولت آبادی نبود ! عرفان نظر آهاری نبود ! سید مهدی شجاعی هم نبود ! مصطفی مستور هم حتی نبود ! اما خاکش رو خدا جوری برداشته بود که میتونست باشه ! میتونست محمود دولت آبادی باشه ، عرفان نظر آهاری باشه ، سید مهدی شجاعی باشه و حتی مصطفی مستور هم باشه ! فقط کمی اعتماد می خواست ، کمی پر پرواز و بستر ! چیزی که متاسفانه توی این کشور اگر بخوای براشون به خودت تکیه کنی نه پول و پارتی و ... ، همه چیز خیلی سخت پیش میره . من به خودم تکیه کرده بودم . تنها بودم و فکر می کردم اینجا ، جاییه که درک کرده با دادن فضا به تازه کار ها میشه استعداد های نو رو شکوفا کرد ، پرورش داد و به جهان معرفی کرد و یا نه ! میشه بهشون نشون داد که فکر می کردند استعداده و در واقع جای دیگه ای جاشونه و پر پروازشون . از همشون گفتم و بعد گوشیم رو خاموش کردم ، قرص خوردم و خوابیدم . 

حقیقتا گله مند بودم ! از اینکه با شور و اشتیاق وصف ناشدنی ِ تغییر جهان و احساس تکلیف به فرهنگ و ادبیات وارد شده بودم ، پلن چیده بودم و پیش می رفتم اما کم کم ، کم کم کم کم شد طوری که جز با پیگیری های من کاری انجام نمیشد . از یه جایی به بعد پیگیری نکردم ! حس کردم اهانت به اون جوانه ایه که درم شور رشد داره ! تحقیر و توهین بهشه ... بخاطر تعهد قرارداد با نشر دیگه ای کار نکردم کاری که در این یکسال رهاشدگی سه اثرم میتونستم با انجامش تا الان به چاپ سوم و چهارم هم برسم . میتونستم لااقل حق تالیفمو بگیرم . فقط صبر کردم . آثار یک نویسنده بچه هاشن ! لااقل برای من بچه هامن و من چشمم رو یکسال روشون بستم اما دیگه تاب نیاوردم . مادرانگیم ، شورم ، شوقم ! امیدم رو داشتند خفه می کردند . داشتند توی دنیای خاکستری آدم بزرگ ها غرقم می کردند و من تاب نداشتم ! من مداد رنگی هامم آورده بودم تا دنیای اون ها رو هم رنگی رنگی کنم و حالا مداد رنگیامو جلوی چشمم داشتن میشکستن . 

دیشب حرف هامون تموم شد و من قرص خوردم و خوابیدم . همیشه توی کیفم چیزی برای بچه ها هست . گاهی شکلات ، شاید پاک کن و مداد های فانتزی ، گاهی پاستیل ، گاهی برچسب ، گاهی آبنبات چوبی ، گاهی پیکسل یا ... یک چیز کوچیک اما به تعداد همیشه در کیفم هست تا هر بچه ای رو میبینم در هرجایی ، مطب ، خیابون ، پارک ، بانک و ... ولو شده برای چند دقیقه به دنیاش حال خوب بدم . همیشه چیزی برای بچه ها توی کیفم بود و این روزها ، صد و ده جلد کتاب ! کتاب های خودم ، کتاب های دیگران ، قر و قاطی ... 

سه شب مونده به عید و من رفته بودم تا کمی آب میوه بخرم ، جلوی در مغازه دخترک موفرفری با موهای بلند و باز دورش داشت گربه ای رو ناز می کرد و مادرش ، صبور و با عشق نگاهش می کرد . میگفت مامان ! دوست داره نازش کنم ! مامانش گفت ؛ همه دوست دارن ناز بشن ، حتی آدما ! بعد دست کشید به سر دخترش و سرش رو بوسید . برادرش داشت کنار پدر صحبت می کرد. دست کردم تو کیفم ، دو جلد کتاب بیرون آوردم و رفتم جلو ؛ سلام ! عیدتون مبارک باشه . 

رو کردم به دخترک ؛ یه عیدی ِ کوچولو خوشگل خانوم و بعد رومو برگردوندم سمت پسرک ؛ این هم عیدی شما ! خندیدم و رفتم تا سفارشم رو تحویل بگیرم . کمی طول کشید . دخترک به هر کسی اونجا ایستاده بود غریبه و آشنا دوان دوان و نفس زنان می گفت ببینید ! ببینید عیدی گرفتم ! 

اینقدر ذوق داشت و با اون موهای خرمایی ِ فر ِ بلند ِ رقص کنان توی هوا ، اینور و اونور میدوید که ناخودآگاه خندیدم . رو کرد به گربه ای که نازش می کرد ؛ دیدی پیشی ! عیدیمو دیدی ؟! 

مامانش آرووم اومد سمتم . ببخشید ، دلیلش چیه ؟

نگاهش کردم . اینقدر دنیا هامون خاکستری شده بود که برای هدیه ی لبخند به همدیگه دلیل می خواستیم .

- من نویسنده کودک و نوجوان هستم . دنیای ما آدما داره رنگ میباره مخصوصا این روز ها و من دارم سعی می کنم ولو به قدر چند لحظه به دنیای آدما رنگ بدم . به بچه ها حال خوب بدم . دنیای بچه باید رنگی بمونه ، باید رنگی بزرگ بشن 

دخترک ، ناز اومد سمتم ؛ یعنی شما واسه ما بچه ها قصه میگین ؟

زانو زدم جلوش ... 

ادامه داد ؛ بعدم اینا رو نقاشی می کنین ، چاپ می کنین میدین به ما ؟

سرمو تکون دادم 

رو کرد به باباش ؛ بابا بابا این خانومه قصه می نویسه ! واسه ما ... 

اینقدر با ذوف و بلند گفت که قند توی دلم آب شد . 

- اینم شما نوشتین ؟!

نگاه به جلد کتاب کردم 

- نه عزیز دلم ، این کتابی که دست شماست رو من ننوشتم .

- ولی شما برای ما ها قصه می نویسین . یکی از قصه های دنیا ، یکی از کتابای دنیا مال شماست درسته ؟

- دقیقشو بخوای ، هشت تاشون :) 

چشمک زدم

دوید سمت باباش و کتشو کشید 

بابا بابا ، این خانومه هشت تا قصه برای ما نوشته ! منم میخوام قصه بنویسم .

مامانش گفت باید از این خانوم کمک بگیری

اومد پیشم . سفارشم حاضر شده بود و داشتم میرفتم سمت ماشین

با داداشش روبروی ماشین ایستادن و دست تکون داد و داد زد ؛ من صاحب هشت تا از قصه های دنیا رو دیدم . منم یه روز قصه می نویسم ، برای همه 

نشستم توی ماشین و به این فکر می کردم خدا چه به موقع ، زمزمی رو از زمینی که فکر می کنی خشکیده روون میکنه . فکر میکردم درگیری من و ناشر و سه تا کتاب گیر کرده این بین کیلویی چند ؟! امید همینه ، شوق همینه ، شور همینه ...

اومدم خونه ، دفتر نوشته هامو که مدت ها بود کنار گذاشته بودم ، باز کردم  و به ناشر پیام دادم ؛ منتظر تماس ویراستار هستم ! 

#ساجده_شیرین_فرد

حقیقتا شب قشنگی بود برام

اینقدر قند تو دلم آب شد و به خدایی که منو آفریده و به ساجده بالیدم که حد نداشت

شکرت :) 

همین ! 

تنهایی

بسم الله الرحمن الرحیم

راستی ؟! این چندمین کیک تولدی بود که خریده بودم ؟! 

حسابشان از دستم در رفته !

چندمین تولدی بود که گرفته بودم ؟!

سعی کرده بودم به شمارش اما از عدد فراتر بود 

راستی این چندمین دلی بود که از انتهای وجودش در چشم های دختری می خندید ؟!

نمیدانم ... !

این ها تمام هجمه ای است که صدای جیغ دخترک غافلگیر شده را محو کرده بود و در سرم می کوبید ... 

می خندیدم اما گویی خنده ای که روی صورت ماسیده بود . 

کیک روی دست هایم می لرزید ..

آتش شمع آب می شد و فرو می ریخت ...

یازده بهمن پارسال ؟! 

سال گذشته اش چه ... 

یادت هست آن یازده بهمنی را که دعوای شدیدی شد و تو با لباسی که به تازگی از برند محبوبت خریده بودی راهی خیابان شدی ... ؟! 

راست می گویند که تنهایی ساعت شماطه داری است که آرام و نرم ، روان کار خویش را انجام می دهد و به وقتش که برسد به تعداد سال های تنهایی عمرت ، به سرت می کوبد ؛ دنگ ، دنگ ، دنگ ...

_____

#ساجده_شیرین_فرد

حماسه ی اربعین

بسم الله الرحمن الرحیم

هندزفری را در گوشم فرو می کنم . رختکن بیمارستان . زیپ این لباس سراسر سفید را تا بالا می کشم . بسم الله ... 

در گوشم مقتل می خواند و در ذهن قسمش می دهم ؛ قسم به غریبی اشک های کز کرده ی گوشه ی چشم هامان ، این محرم ... ! 

تابستان است ، گرم ... باران گویی بر تن من باریدن گرفته که این چنین تمام بدنم ترگونه کرده ، عطش کرده ایم . آب ؟! مگر می شود در محیط ایزوله ی بیمارستانی و از پس این لباس ها جرعه ای آب نوشید ... 

می خواند به گوشم عطش تشنه لبان کربلایی را ، می خواند به گوشم صحرای تفتیده ی نینوا را ، به گوشم می خواند گرما را ، عطش را ، آب را ... 

" زیر نور خورشید، رزمنده که زخمی شه

هر لحظه که میجنگه، هی تشنه تر میشه " 

دست تکان می دهد ، مادر بارداری که ترجیح داد ابتدا پرستار باشد و سپس یک مادر باردار ، برایم با همان لباس های سفید دست تکان می دهد ؛ 

- نی نی چطوره ؟!

دستی به شکم می گذارد ، لبخندش از زیر همان دو ماسک هم پیداست ، سرفه ای می کند . برق چشم هایش ، برق انتظارش می خوانم درست از پشت همان شیلد و چشم های خسته ی دو شب خواب ندیده ی بی رمق  ... 

گوییا همین دیروز بود ، می شمارم ... کودکش الان هفت ماهه می شد اگر ... 

هنوز میبینمش ، ایستاده و بیمار ها را چک می کند ... 

نفسش سخت است ، دستش بر شکم ... 

خودت الان کجایی ؟! تو هم مرا میبینی ؟!

رباب بانو لبخندی می زند ، شانه ام گرم می شود ! من هم می شماردم ، علی اصغرم هفت ماهه می شد اگر ... 

به خدا گله اش کرده بودم لکن ، آسمان شب کرد ، آسمان پرده ی سیاهش را کشید سراسر زمین تا خدا نبیند با مادری چه می کنند ... 

غسل نداشت ! حتی پیکرش مادری می کرد بر همه مان . تا مبتلا نشویم ، تا درد نکشیم ... بی غسل ، مادری ، طفل در آغوش کشیده را دفن کردیم . عمیق . خیلی عمیق آنقدر عمیق که صدای درد هایش ، نفس تنگی هایش به زمین نرسد ... غسل نکرده ، آهک رویش ریختیم ...

مراسم نداشت ، تا تنگی نفس هایش ، نفس های ما را تنگ نکند . بمیرم بر غریبی پیکر های زخم دیده ی در خون غلتیده ، زیر خورشید .. بی غسل ... مگر شهید هم غسل می خواهد ؟! تو روی خدا دیده ای ... تطهیر نگاهش شده ای ... می سپارمت به همان هفتاد و دو تن میان انبوه دشمن ، می سپارمت به همان غربت ، به همان عزاداری های غریبانه ی دختر ها و زن ها ... به همان گریه های نشنیده ...

راستی ، این روز ها از هفتاد و دو تن ما دیگر تنی نمانده ... رمقی نیست میان فوج فوجی که هر روز به تعدادشان افزوده می شود . 

زیر لب فاضل آرامم می دهد ؛ در اقلیت بودن، تنها بودن نیست

"چه بسا گروهی اندک

که بر بسیاران غلبه کردند..."

ما در اقلیتیم ؟! با اقلیت ماسک و گان و دستکش و تجهیزات چه کنیم ؟! 

جان ها نیمه جان شده ، استاد بزرگ عفونی ایران همان روزی که در بیمارستان مسیح دانشوری به صدای رسا گفت هر کس می خواهد برود ، برود ؛ عذرش از نظر من موجه است . همین حالا بروید . خون دستی چکید به لباس سفیدش ... خون دستی چکید و تاریخ دوباره گریست .. متخصص بیهوشی هٌرم نفس های بیمار را روی گونه هایش از پشت ماسک حس می کند ، اینتوبه ... 

جنگ تن به تن ... 

هرکس که ماند ، می دانست از این سپاه کسی جان سالم به در نخواهد برد . اما ماند . ماند و جنگید به احلی من عسلش ... 

بی ادعا پرسنل آزمایشگاه از کنارم می گذرند ، خدمات بیمارستان نیز هم .. پشت جبهه عجیب ، آتش سنگین است . پایه های جنگیدنی که چون ستون های آسمان خدا قسم خورده است به نامریی بودنشان ، که بی آنکه ببینید آسمان را بر پا نگه داشته اند ... 

تاریخ نقل می کند که رفتن عاشورایی دلیلش احیای اسلام بود . روز های پیش از این در خاطرم مانده . هر روز سر تیتر اخبار ، خشونت هایی که به کادر درمان می شد ، چشم هایی که نابینا می شد ، دست هایی که شکسته می شد و آنقدر عادی شده بود که کسی از جایش تکان نمی خورد . حقوق های عقب افتاده ، شیفت های سنگین ، کار و کار و کار و درآمد اندک و درس و درس و درس ... گوییا حماسه ای حسینی برپاست ، احیای هر آنچه از دست رفته است ، حفظ هر آنچه دارد می رود ...

اربعین نزدیک است ، هر سال این موقع شور پیاده تا عشق دویدن ها به جان افتاده بود و امسال ، عشق ، خودش مارا پیاده دواند . هر سال ما به طواف می رفتیم و امسال قبله خودش به طواف آمده است . موکب به موکب می گذرم ، بیمارستان به بیمارستان ، درمانگاه به درمانگاه ، استیشن به استیشن ، تخت به تخت ، پرونده به پرونده ....

مگر نه آنکه اربعین حرکت یک پارچه ای جهانی است برای یکرنگ بودن و یک دست بودن ؟! حال ما همه یکرنگیم ، یک دستیم ... ماسک های به دهان رنگمان ، یکدستی مان ، سختی نفس های گرم بازگشته از ماسک به صورت هامان گواهش ... ماسک می زنیم ، سفید به حق تمام پیکر های بی کفن ِ به گرما جنگیده ی غسل ندیده ... از کفن هاتان گذشتید ، کفن هاتان شد حفاظ ما به بیماری ... حال  هرکه ماسک می زند ، هر که رعایت می کند ، حالا در پیاده روی اربعین از موکب صاحب الزمانش ، آب می نوشد ... 

صدای اذان می آید ، پرستاری سرم به دست قامت می بندد ، دو رکعت نماز عشق می خوانم اقتدا به حسین علیه السلام 

___

ساجده شیرین فرد

زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

صدای سرخ شدن پیاز ها در خانه پیچیده ، عطر خمیر از پنجره ها به بیرون سرک می کشد و رب روی حرارت بازی بازی می کند . زندگی ! مدت ها بود این خانه رنگ زندگی به خود ندیده بود . زندگی درست میان غذا های فاسد روی گاز و کوه ظرف های نشسته ی داخل سینک و خروار لباس های چرک روی زمین مقابل ماشین لباسشویی و حجم ظرف های کپک دار داخل یخچال و میوه های آب انداخته دویده بود میان این بیغوله ! ساجده به آشپزی شهره نبود ، به خیاطی هم نه ! نه فلاب بافی و نه حتی بافتنی ! حتی آرایش هم نمی کرد ، لاک نمیزد و خلاصه اش کنم به مجموعه افعال و مواردی که " دخترانگی " نامیده می شدند شناخته نشده بود . عجیب بود ، این صدای جز و جز روغن و سنگ اپن آردی و فلفل دلمه هایی که میان دستش با چاقو می رقصیدند عجیب بود ! لباس صورتی اش عجیب تر ... 

خمیر داخل ظرف هی پف می کرد . یک ظرف شد دو تا ، دو تا شد سه تا و روی همه ، دستمال نم دار و مرطوب و باز پف ... دست می اندازد داخل خمیر ، بیشترش هواست ! آهای ! قارچ تک سلولی ! تنفست هوازی بود یا بی هوازی !؟

می خندد ! خنده ای از حرص ! شاید تعجب ! راست می گویند انسان در نهایت به ذاتش بر می گردد ! از اسب افتادیم ، از اصل که نه ... و می خندد ! دخترک باهوش ردیف اول نشین همیشه دست به قلم درسخوان ، می خندد ... 

- ساکارومایسس سرویزیه ، با تو بودم ! تخمیر هوازی بود یا بی هوازی ؟! کمبود اکسیژن سلول عضله را به تخمیر وا می داشت پس بی هوازی بودی ! دیدی نگفته از نگاهت خواندم !!!

می خندد ، می خندد و به ناگاه غم می شود . چه فایده ! که درد های نابجا و شدید ... سه سال می گذرد . سه سال دویدن ، دویدن و دویدن و دویدن ، نفس کم آوردن ، نرسیدن ! سر زانو های پاره و خونین !  آه ، آه و آه و آه ... آه از دیافراگمی که با این آه عمیق هی مسطح و گنبدی شد ... 

مایع پیراشکی را میانه ی خمیر می پیچد ، اولی ، دومی ، سومی .. پنج تای اول را می گذارد تا سرخ شوند . برشان می گرداند ، اولی ، دومی ، سومی ... چه عجیب ... انگار دست هایم ناخودآگاه ... ؟! خیالاتی شدی ؟! 

از روی حرارت برشان می دارم ، اولی ، دومی ... سومی ؟! پس از باروری سلول تخم و عبور آن از فالوپ ، جایگزینی در رحم اتفاق می افتد . بعد از لانه گزینی بلاستوسیت هورمون HGC در خون آزاد می شود . 

چه عجیب ! سومی را می گذارم جایی دور از بقیه تا سرد شود . دست هایم ؟!

سومی را نگاه می کنم ! رویان شکل می گیرد و از هفته پنجم ضربان آن قابل شنیدن است . هفته ی ششم ، هفتم ، هشتم ... 

سومی ؟! سومی چقدر شبیه هفته ی هفتم و هشتم است ... 

خیالاتی شدی ؟! آشپزی ات را بکن ! اما من همه را کروی پیچیده بودم ! چهار سوم ِ پی آر سه ! می شود دو دقیقه این مغز من ساکت بماند یا نه ؟! 

سومی را نگاه می کنم . مریم عاشق جنین شناسی بود و من نیز هم ... لانگمن خودش عشق را معنی کرده بود ! 

سومی شبیه هفته های هفتم و هشتم است ، سومی را نگاه می کنم و عجیب با خودم به این باور رسیده ام که از عده ای دخترانگی خواستن خطاست ! زندگی برای عده ای رنگ دیگری جز رنگ رب ، طعم دیگری جز شیرینی خمیر و نوای دیگری جز ، جِز و جِز روغن داخل تابه دارد . زندگی برای اینها در فرمول و زیست و شیمی و فیزیک خلاصه شده ، زندگی در هر لحظه ی این ها جاری است و هرچه بخواهند انکارش کنند ، خودشان را دور تر کنند دقیقا در آغوشش بیدار خواهند شد ! ... . 

راستی گروه خونی مادر منفی بود ، تزریق رگام داشتیم ؟!

___

#س_شیرین_فرد

به خدا اگه می دونستن یه پیراشکی اینقدر دردسر داره ازم تقدیر تشکر شایسته به عمل می آوردن :| 

رنگ شعله

بسم الله الرحمن الرحیم 

- خانم شیرین فرد ؟

- بله !

- بسته دارید ! 

بسته ؟! ممکن نبود . در هفته های اخیر آنچنان در خود فرو رفته بودم که دیگر حتی فکر اضافی کردن چیز جدیدی به این ویرانه برایم ممکن نبود . هفته ها بود خریدی نداشته بودم ، کسی را هم نداشتم تا برایم چیزی پست کند ؛ در این سرای بی کسی ، کسی به در نمی زند ...

- اینجا رو امضا کنید لطفا ! 

یزد ، بافق ... فاطمه ! فاطمه ی مهربان من که این ویرانه را به خاطر داشت . بسته عطر فاطمه داشت . بوییدمش ، بوسیدمش .. آرام آرام چنان نوازش دست هایش ، جعبه را لمس کردم و آرامتر بازش کردم تا نکند آسیبی ببیند . 

شمع ! فاطمه برایم شمع پست کرده بود اما چطور ممکن است ؟! من تا بحال به هیچ احدی نگفته بودم مدتی درد هایم را در گوش شمع فریاد می زدم و بعد از هق هق اشک هایم خاموش می شد . حالا دیگر سال ها بود که آتش بازی را کنار گذاشته بودم و خود چنان آتش زیر خاکستر ، خاموش می شدم ، می سوختم ، شعله می کشیدم ، بر افروخته می شدم و خاکستر می شدم . 

گذاشتمش درست بالای تختم ، شمع را روشن کردم ، چراغ ها را خاموش . قرص های شبم را دانه دانه زیر نور شمع بین انگشتانم ریختم ، شمع را نگاه می کردم ، قرص ها را ... 

چه چیز هایی در سرم می چرخد ... 

علم شیمی از آزمون شعله می گوید . می گوید هرچه را آتش زنی ، رنگ مخصوص خود می گیرد و درونش را فریاد می زند که آهای ! من ِ قرمز ، لیتیمی درونم پنهان است ! آلومینیوم مرا سفیدی ام رسوا می کند و حتی اگر مس در آغوش کشیده باشم ، ظرفیت دو اش با یکش رنگ به رنگ فرق خواهد کرد ! 

علم شیمی علم رسوایی است . علمی است که پنهان ندارد . حالا میفهمم چرا صفحه ی اول کتاب شیمی سال اول دبیرستان نوشته بود ؛ شیمی ، علم زندگی ! 

لعنت به ساجده ای که آنچنان درس خوانده بود که هنوز بخاطر داشت ، خیلی چیز ها را .. 

قرص ها در دستم بازی بازی می کنند ، فنیدات ، بنیان ِ چهارده کربنه ی نیتروژن دار ! چه می شود اگر هر قرص را روی شعله ی شمع برقصانم ؟! می شود رسوا کنند آنچه در دل دارند ؟! 

هر عنصری اگر بسوزد ، رنگ خاص خود را دارد ، این را خوب به خاطر دارم و حس می کنم هر انسانی اگر آتش بگیرد هم رنگ مخصوص خودش را فریاد می زند . زندگی شعله است و ما آدم ها صحنه ی در آغوش کشیدن عناصری هستیم که سخت ما را در آغوش می گیرند ، آن ها مارا ، ما آن ها را ... یک پیوند دو قطبی دو قطبی قوی ... یک کوالان ، شاید هیدروژنی ! ما هر روز میسوزیم ، میسوزیم ، خاکستر می شویم و دوباره متولد می شویم و باز می سوزیم . اما از پس هر بار تولد چه رنگ هایی به ما اضافه می شوند . آخرین سوختنمان ، رنگ چه چیز هایی خواهد داشت ؟! رضایت ؟ غم ؟ شادی ؟ خشم ؟ صمیمیت ؟ درد ؟ مهربانی ؟ شکایت ؟ صداقت ؟ بغض ؟ ایثار ؟ حسد ؟ بخشندگی ؟! 

شعله را نگاه می کنم ، یاد خودم می افتم . زندگی عجیب آتشم زده و این روزها رنگی جز رنگ غم از جان نیم سوخته ام بر نیامده که نیامده ...

راست می گویند ! زندگی آزمون بزرگی است که جریان دارد ؛ آزمون شعله ! 

____

راستی ، رنگ شعله ی این روزهای شما چیست ؟! 

#س_شیرین_فرد

از جمله بافتن های یک ذهن شلوغ و درگیر !